EVALUATION OF GENDER DIFFERENCE IN PEDIATRIC TRAUMA PATIENTS ADMITTED TO THE EMERGENCY DEPARTMENT
Yükleniyor...
Tarih
2017
Dergi Başlığı
Dergi ISSN
Cilt Başlığı
Yayıncı
Namık Kemal Üniversitesi, Tıp Fakültesi
Erişim Hakkı
info:eu-repo/semantics/openAccess
Özet
Aim: A significant proportion of pediatric trauma patients admitted to the emergency department are injured by preventable causes. Accidental injuries are the most common causes of deaths in childhood. The purpose of this study was to analyze the demographic features of the parents and the gender difference of the cases in pediatric patients with trauma admitted to the emergency department (ED). Materials and Methods: Over a 1-year period (April 2015 through May 2016), a total of 502 consecutive paediatric patients who presented to our tertiary-care university hospital ED with symptoms of trauma of various causes (falling from a height, injury, burni traffic accident and physical abuse assault) were enrolled in this prospective clinical study. Results: In this study, the boy to girl gender ratio was found to be 1.52 (p = 0.868). The mean ages were 7.74 ± 4.97 in boys and 7.67 ± 5.25 in girls. 17.2% of the boys and 21.1% of the girls were detected fracture on direct radiographs (p=0.306). Upper extremity fractures were encountered more frequently than other fractures. The frequency of falling from a height was the first among all cases of trauma with the rate of 69.3%, 42.4% of which occurred in boys and 26.9% in girls (p=0.559). The rates of upper extremity injuries were 19.9% for boys and 15.7% for girls (p=0.126). The rates of head injuries were 22.5% for boys and 12% for girls (p=0.177). When the type of injury was evaluated, the rate of contusion was 60%, 36.3% of which occurred in boys and 23.7% in girls (p=0.952). When the parents of the pediatric trauma patients were classified according to their educational status, the largest group consisted of primary school graduated parents with rates of 41.4% for mothers (p=0.080) and 37.3% for fathers (p=0.008). 46.0% of the pediatric trauma patients were the first children of their families, 27.3% of which were boys and 18.7% were girls (p=0.657). Conclusion: We emphasized the importance of raising awareness about the issue at the individual and community-based level and the necessity of increasing the protective measures for indoor and outdoor accidents in order to be able to create a safe environment so that the pediatric trauma patients can be reduced in our country and in the world.
Amaç: Acil servise başvuran çocuk travma vakalarının önemli bir bölümü önlenebilir nedenlerden kaynaklanmaktadır. Kazalara bağlı yaralanmalar, çocukluk çağındaki ölümlerin en sık nedenidir. Bu çalışmanın amacı acil servise başvuran travmalı pediyatrik hastalarda ebeveynlerin demografik özelliklerini ve olguların cinsiyet farklılıklarını incelemektir. Materyal ve Metot: Bir yılı aşkın bir sürede (Nisan 2015 - Mayıs 2016 arasında), çeşitli nedenlerle travma belirtileri (yüksekten düşme, yaralanma, yanık ve trafik kazası ve fiziksel taciz saldırısı) göstererek üçüncü basamak üniversite hastanemize başvuran toplam 502 ardışık pediyatrik hasta fiziksel taciz saldırısı) bu prospektif klinik çalışmaya alındı. Bulgular: Bu çalışmada erkek/kız oranı 1.52 olarak tespit edildi (p=0.868). Yaş ortalamaları ise erkek çocuklarda 7.74±4.97, kız çocuklarda ise 7.67±5.25 olarak saptandı. Direkt grafilerinde fraktür saptanan olguların cinsiyete göre dağılımları erkekler için %17.2; kızlar için ise %21.1 olarak bulundu (p=0.306). Üst ekstremite fraktürlerine, diğer fraktürlere göre çok daha fazla sıklıkta rastlanıldı. Travmaya uğrayan tüm olgular içinde düşme sıklığı %69.3 ile ilk sırada yer aldı. Tüm olgular içinde cinsiyete göre dağılım göz önüne alındığında bu oranlar erkeklerde % 42.4, kızlarda ise % 26.9 olarak bulundu (p=0.559). Sırasıyla erkek ve kızlar için, üst ekstremite yaralanmaları için % 19.9 ve % 15.7 (p=0.126); baş yaralanmaları için ise % 22.5 ve % 12 (p=0.177) olarak saptandı. Vücuttaki yaralanmalar, türlerine göre değerlendirildiğinde, kontüzyon % 60’lık bir grubu oluşturuyordu. Bu yaralanma türünün cinsiyetlere göre tüm olgular içindeki dağılımı, erkeklerde % 36.3 kızlarda ise % 23.7 olarak saptandı (p=0.952). Travmaya uğrayan olguların ebeveynlerinin eğitim durumları incelediğinde en büyük grubu ilkokul mezunu ebeveynler oluşturuyordu. İlkokul mezunu olan annelerin oranı %41.4 (p=0.080); babaların ise %37.3 (p=0.008) olarak saptandı. Travmaya uğrayan çocukların % 46.0’ı ailelerin birinci çocukları idi. Tüm olguların içerisinde cinsiyetlerine göre değerlendirildiğinde, olguların % 27.3’ünü erkekler, % 18.7’sini ise kız çocuklar oluşturuyordu (p=0.657). Sonuç: Çalışmamızda, ülkemizde ve dünyada travmalı çocuk sayısının azaltılabilmesi için bireysel ve toplumsal düzeyde konuya ilişkin bilinçlendirmeye yönelik eğitimlerin artırılmasının yanı sıra güvenli bir çevre kavramının oluşturulabilmesi için gerekli ev içi ve dışı çevresel kazalardan koruyucu önlemlerin alınması konularına olan önem vurgulandı.
Amaç: Acil servise başvuran çocuk travma vakalarının önemli bir bölümü önlenebilir nedenlerden kaynaklanmaktadır. Kazalara bağlı yaralanmalar, çocukluk çağındaki ölümlerin en sık nedenidir. Bu çalışmanın amacı acil servise başvuran travmalı pediyatrik hastalarda ebeveynlerin demografik özelliklerini ve olguların cinsiyet farklılıklarını incelemektir. Materyal ve Metot: Bir yılı aşkın bir sürede (Nisan 2015 - Mayıs 2016 arasında), çeşitli nedenlerle travma belirtileri (yüksekten düşme, yaralanma, yanık ve trafik kazası ve fiziksel taciz saldırısı) göstererek üçüncü basamak üniversite hastanemize başvuran toplam 502 ardışık pediyatrik hasta fiziksel taciz saldırısı) bu prospektif klinik çalışmaya alındı. Bulgular: Bu çalışmada erkek/kız oranı 1.52 olarak tespit edildi (p=0.868). Yaş ortalamaları ise erkek çocuklarda 7.74±4.97, kız çocuklarda ise 7.67±5.25 olarak saptandı. Direkt grafilerinde fraktür saptanan olguların cinsiyete göre dağılımları erkekler için %17.2; kızlar için ise %21.1 olarak bulundu (p=0.306). Üst ekstremite fraktürlerine, diğer fraktürlere göre çok daha fazla sıklıkta rastlanıldı. Travmaya uğrayan tüm olgular içinde düşme sıklığı %69.3 ile ilk sırada yer aldı. Tüm olgular içinde cinsiyete göre dağılım göz önüne alındığında bu oranlar erkeklerde % 42.4, kızlarda ise % 26.9 olarak bulundu (p=0.559). Sırasıyla erkek ve kızlar için, üst ekstremite yaralanmaları için % 19.9 ve % 15.7 (p=0.126); baş yaralanmaları için ise % 22.5 ve % 12 (p=0.177) olarak saptandı. Vücuttaki yaralanmalar, türlerine göre değerlendirildiğinde, kontüzyon % 60’lık bir grubu oluşturuyordu. Bu yaralanma türünün cinsiyetlere göre tüm olgular içindeki dağılımı, erkeklerde % 36.3 kızlarda ise % 23.7 olarak saptandı (p=0.952). Travmaya uğrayan olguların ebeveynlerinin eğitim durumları incelediğinde en büyük grubu ilkokul mezunu ebeveynler oluşturuyordu. İlkokul mezunu olan annelerin oranı %41.4 (p=0.080); babaların ise %37.3 (p=0.008) olarak saptandı. Travmaya uğrayan çocukların % 46.0’ı ailelerin birinci çocukları idi. Tüm olguların içerisinde cinsiyetlerine göre değerlendirildiğinde, olguların % 27.3’ünü erkekler, % 18.7’sini ise kız çocuklar oluşturuyordu (p=0.657). Sonuç: Çalışmamızda, ülkemizde ve dünyada travmalı çocuk sayısının azaltılabilmesi için bireysel ve toplumsal düzeyde konuya ilişkin bilinçlendirmeye yönelik eğitimlerin artırılmasının yanı sıra güvenli bir çevre kavramının oluşturulabilmesi için gerekli ev içi ve dışı çevresel kazalardan koruyucu önlemlerin alınması konularına olan önem vurgulandı.
Açıklama
Anahtar Kelimeler
Trauma, pediatric patient, gender difference, emergency depar, Travma, Çocuk hasta, Cinsiyet farklılığı, Acil servis
Kaynak
Namık Kemal Tıp Dergisi (International Journal of Basic and Clinical Medicine)
WoS Q Değeri
Scopus Q Değeri
Cilt
5
Sayı
1
