Obstruktif uyku apnesi olan diyabetik olgularda makülanın optik koherens tomografi ile retrospektif değerlendirilmesi

Abstract

Diyabetik retinopati, diabetes mellitusun önemli bir mikrovasküler komplikasyonudur. Gelişmekte olan ülkelerde görme kaybının önemli nedenlerinden birisi olarak gösterilmektedir. Diyabetik retinopatinin patogenezinde önemli rol oynayan VEGF artışının hipoksi ile tetiklendiği belirtilmektedir ve bununla birlikte retinanın karanlıkta yani gece boyunca daha çok oksijen tükettiği ifade edilmektedir. Bu mekanizma obstruktif uyku apnesi sendromunun, tekrarlayan gece desatürasyon epizotları nedeniyle VEGF'in artışına yol açarak diyabetik makülopatinin kötüleşmesi başta olmak üzere oküler etkilere yol açabileceğini düşündürmektedir. Bu çalışmanın amacı obstruktif uyku apnesi sendromunun tanısı için yapılmış polisomnografi tetkiklerinde, apne-hipopne indeksine göre gruplandırılan diabetes mellitus tanılı hastaların optik koherens tomografi ile ön planda maküla olmak üzere, retinal yapılarda meydana gelen değişiklikler açısından karşılaştırılmasıdır. İkincil amacı ise diyabet maruziyet süresinin, maküla ve retinal yapılar üzerindeki etkilerinin, optik koherens tomografi tetkiki yardımı ile kıyaslanmasıdır. Ağır OSAS grubunda, hafif-orta OSAS grubuna göre daha fazla santral maküler ödem görülmüştür. Bunun yanı sıra RNFL inferior, temporal, nasal kadranların ağır OSAS grubunda istatiksel olarak anlamlı derece ince olduğu saptanmıştır. Bu sonuçlar bize OSAS şiddeti arttıkça diyabetik hastalarda retinal patolojiler gelişebileceğini düşündürmüştür. OSAS ve DM toplumsal ve bireysel olarak çok ciddi etkiler oluşturan birbirinden ayrı iki klinik durumdur. Bu iki ayrı klinik antitenin başta retina olmak üzere göze dair etkilerinin anlaşılması, oluşabilecek göz patolojilerine yönelik önleme tedbirleri ve bunların tedavisi açısından büyük önem arz etmektedir. Sonuç olarak bu çalışmanın gelecekte yapılacak çalışmalar için bir kaynak oluşturması hedeflenmiştir.

Diabetic retinopathy is the most common microvascular complication of diabetes mellitus. It is one of the main causes of visual impairment in developing countries. The increase in VEGF, which plays an important role in the pathogenesis of diabetic retinopathy, is suggested to be triggered by hypoxia, and the retina is known to consume more oxygen in the dark, that is, at night. This mechanism can lead to ocular effects, in particular worsening of diabetic maculopathy, by causing an increase in VEGF due to recurrent nocturnal desaturation episodes of obstructive sleep apnea syndrome. The present study aims to evaluate patients diagnosed with diabetes mellitus and grouped according to apnea-hypopnea index through polysomnography performed for the diagnosis of obstructive sleep apnea syndrome. The foregoing evaluation is based on the changes in retinal structures, especially in macula through optical coherence tomography. The present study also aims to examine the effects of diabetes exposure time on macular and retinal structures via optical coherence tomography. Central macular edema was seen more in the severe OSAS group than in the mild-moderate OSAS group. In addition, RNFL in inferior, temporal, and nasal quadrants were found to be statistically significantly thinner in the severe OSAS groups. The results obtained revealed that the increase in the severity of OSAS may cause retinal pathologies in diabetic patients. OSAS and DM are two different clinical conditions with serious social and individual effects. An accurate understanding of the effects of these two separate clinical entities on the eye, especially on the retina, is of great importance to prevent and treat the disorders. Overall, this study aimed to serve as a base for future studies.