WILLIAM GOLDING’S RITES OF PASSAGE: FRAGMENTS OF TRAGEDY IN POSTMODERN FICTION

Abstract

William Golding, as an author deeply interested in man’s evil nature, chaos and obscurity, is known for his novels that present an original account of man’s experience. In his novels he tackles man’s disillusionment with life, the concept of evil, social discrimination, multiple layers of truth and the difficulty of reaching a single and ultimate version of reality. Rites of Passage is one of such novels that is notably dense, dark and difficult to categorize due to its embodiment of different genres, techniques and elements. The novel is also rich with postmodernist strategies such as dialogic relations between different social classes and voices, double-voiced narration, self-reflexive allusions to other works of fiction, parodic use and abuse of different genres, and delays and gaps. These strategies invest the novel with playful yet at the same time tragic tricks that enable the reader to recognize reality as a human construct, life as a pathos and human condition as a tragedy. In this regard, this paper seeks to scrutinize postmodernist aspects in Rites of Passage, exploring the contribution of these aspects to the building up of chaotic and tragic atmosphere of the novel rather than to a playfulness that is expected to arise out of diversity observed both in characterization and in language and structure.

İnsan doğasının kötülüğü, bilinmezlik ve kaos ile yakından ilgilenen William Golding, insan deneyimlerini özgün bir şekilde yansıtan romanlarıyla ün salmıştır. Golding romanlarında genellikle insanoğlunun hayata karşı duyduğu hayal kırıklığı, kötülük kavramı, sosyal ayrım, doğrunun göreceliği ve tek bir doğruya ulaşmanın zorluğu gibi konuları ele alır. Geçiş Ayinleri romanı da oldukça yoğun, kasvetli bir atmosfer çizen ve birçok farklı edebi tür, teknik ve özellikleri bir arada bulundurduğu için belli bir kategoriye yerleştirilmesi son derece güç olan romanlarından biridir. Bu roman farklı toplumsal sınıf ve sesler arasındaki diyalojik ilişkiler, çok sesli anlatım, diğer edebi eserlere özdüşünümsel göndermeler, farklı edebi türlerin parodik kullanımları, kasıtlı olarak yapılan anlatımsal geciktirmeler ve boşluklar gibi birçok postmodern stratejileri de içinde barındırmaktadır. Bu stratejiler romana postmodern oyunbazlık boyutu kazandırmakla kalmayıp, romanı okuyucunun gerçeğin yapaylıktan, hayatın acılardan, insan doğasının ise trajediden ibaret olduğunu anlamasını sağlayacak trajik aldatmacalarla donatmaktadır. Bu çalışma Geçiş Ayinleri romanındaki postmodern özellikleri incelemeyi ve bu özelliklerin romandaki oyunbazlıktan ziyade romandaki kaotik ve trajik atmosferin oluşturulmasına nasıl katkıda bulunduğunu irdelemeyi amaçlamaktadır.