Juvenil romatoid artrit hastalığında total kalça artroplastisinin uzun dönem sonuçları

Abstract

Amaç: Bu çalışmada, juvenil romatoid artritli (JRA) hastalarda total kalça artroplastisinin (TKA) uzun dönem sonuçları değerlendirildi. Çalışma planı: Çalışmaya, JRA’ya bağlı kalça dejenerasyonu nedeniyle TKA uygulanan 23 hastanın (22 kadın, 1 erkek; ort. yaş 22; dağılım 17-30) 37 kalçası alındı. Tüm ameliyatlar aynı cerrah tarafından anterolateral yaklaşım ile gerçekleştirildi. Hastaların ortalama vücut yüzeyi 1.5 m² (dağılım 1.1-1.7 m²), semptomların başlangıcı ile cerrahi tedavi arasındaki süre ortalama 12 yıl (dağılım 7-16 yıl) idi. Yirmi üç kalçada çimentolu TKA, 14 kalçada hibrid tip protez kullanıldı. Femoral medullası dar ve asetabulumun sığ olduğu yedi kalçada GKD tipi (gelişimsel kalça displazisi zeminde uygulanan) protez tercih edildi. Hastaların klinik değerlendirmesinde Harris kalça skoru kullanıldı. Takip radyografilerinde prostetik gevşeme ve pozisyon kaybı araştırıldı; heterotopik kemik oluşumu değerlendirildi. Ortalama takip süresi 135 ay (dağılım 58-212 ay) idi. Sonuçlar: Ameliyat öncesinde ortalama 27.2 (dağılım 11-69) olan Harris kalça skoru ameliyat sonrasında 79.5’e (dağılım 37-87) yükseldi. Son kontrollerde tüm hastaların tedaviden memnun olduğu ve desteksiz yürüyebildiği gözlendi. İkisi aynı hastada olmak üzere üç kalçada (%8.1) revizyon ameliyatı uygulandı. Kaplan-Meier analizinde implant ömrü %86.5 bulundu. Harris kalça skoru ile radyografik gevşeme veya protez çevresi kalsifikasyon bulguları arasında ilişki bulunmadı. Radyografik incelemelerde, 17 kalçada (%46) derece I heterotopik kemikleşme gözlendi. Çıkarımlar: Kalça tutulumu olan JRA’lı hastalarda TKA ameliyatı genç yaşta uygulanmasına rağmen yaşam kalitesini ciddi oranda düzeltmektedir; ayrıca, bu hastalarda protez ömrü kısa olmamaktadır.

Objectives: We evaluated the long-term results of total hip arthroplasty (THA) in patients with juvenile rheumatoid arthritis (JRA). Methods: The study included 37 hips of 23 patients (22 females, 1 male; mean age 22 years; range 17 to 30 years) who underwent THA for hip degeneration secondary to JRA. All arthroplasties were performed through an anterolateral approach by the same senior surgeon. The mean body surface of the patients was 1.5 m² (range 1.1 to 1.7 m²) and the mean symptom duration to surgery was 12 years (range 7 to 16 years). Twenty-three hips received cemented, 14 hips received hybrid prostheses. In seven hips with an extremely narrow femoral medulla and shallow acetabulum, a CDH prosthesis was used. The hips were evaluated using the Harris hip score. Prosthetic loosening and displacement and heterotopic bone formation were assessed on follow-up radiographs. The mean follow-up period was 135 months (range 58 to 212 months). Results: The mean Harris hip score increased from 27.2 (range 11 to 69) to 79.5 (range 37 to 87) postoperatively. At final follow-ups, all the patients were satisfied with the outcome and were able to walk without support. Three hips (8.1%; 3 patients) required revision. The overall Kaplan- Meier implant survival rate was 86.5%. There were no significant correlations between the Harris hip score and radiographic loosening and the presence of calcification around the prosthesis. Heterotopic bone formation of grade I was observed in 17 hips (46%). Conclusion: Even though it is performed at young ages, THA considerably improves quality of life of patients with JRA having hip joint involvement and has a comparable implant survival.