Tristram Shandy as an anti oedipus figure

Abstract

Tristram Shandy, yazıldığı günden bu yana İngiliz edebiyatında en çok tartışılan edebiyat eserlerinden biridir. Örneğin, İngiliz edebiyatının en seçkin isimlerinden biri olan Samuel Johnson, yazıldığı sırada bu esere şüpheyle bakıyordu. "Tuhaf olan hiçbir şeyin kalıcı olmayacağını" düşündü. Benzer şekilde, Sterne'nin çağdaş eleştirmenleri eseri alışılmadık anlatı teknikleri açısından garip, sıra dışı ve başarısız buldu. Buna karşılık, Tristram Shandy, yazıldığı günden bu yana iki yüzyıldan fazla süre geçmesine rağmen hala birçok edebi teoriye, post-modern anlatı tekniğine ve anti-kahraman örneklerine ilham veriyor. Postmodern edebi eleştiriden çok önce Sterne, mimetik gerçekliği, bütünlük mitini, doğrusallığı ve odipal kahramanın mirasa, Baba'nın yasasına ve fallusa ulaşmak için tamamladığı kahramanın yolculuğu arke tipini sorunsallaştırdı. Başarılı bir parodi sundu. Don Kişot ve diğer bildungsroman kahraman parodilerini kullanarak hicivsel bir kolaj sundu. Bu eserde Sterne, Baba'nın bütünlük ve mükemmellik takıntısına karşı kahramanın grotesk beden imajını, benlik ötesindeki yeğinlik alanlarını ve organsız bedenini yüceltir. Bu bağlamda Tristram Shandy, eksiklik, kayıp ve özlem ile disipline edilmiyor, tam tersine, kurgusal gerçekliğinin farkında olan ve meta-refleksif bir kahraman olarak hiç tereddüt etmeden kurgusallığını deşifre ediyor. Sonuç olarak, Tristram Shandy bir parodidir, nesneleştirmenin, suçluluk ve odipal ideallerin yükü altında olan kahraman-özne kavramına karşı anti-odipal bir kahramandır.

Tristram Shandy is one of the most discussed novels in English language literature since the day it was written. For instance, at the time of its writing; Samuel Johnson, one of the most distinguished names in English literature, was skeptical of this work. He thought that nothing awkard would be permanent. Similarly, contemporary critics of Sterne found his novel to be strange, unusual, and unsuccessful in terms of unconventional narrative techniques. In contrast, Tristram Shandy has still inspired many literary theories, post-modern narrative technique and anti-hero examples, despite more than two centuries since the day it was written. Long before postmodern literary criticism, Sterne problematized the mimetic reality, the myth of integrity, linearity, and the archetype of the hero's journey that the odipal hero completes to reach inheritance, law, and phallus. He has presented a successful parody. Using Don Quixote and other bildungsroman hero parodies, he presented a satirical collage. He glorified the hero's grotesque image of the body, the plane of immanence beyond the self, and the body without organs against the Father's obsession with completeness and perfection. In this context, Tristram Shandy is not disciplined by imperfection, loss, and lack, on the contrary, as a meta-reflexive hero who is aware of his fictional reality, he without hesitation deciphering his fictionality. As a result, Tristram Shandy is a parody, an anti-odipal hero who has been against the concept of hero-subject under the burden of objectification and of guilt and odipal ideals.