Kalp yetmezliğinde galaninin rolü

Abstract

Sempatik sinir sistemi aktivasyonunun kendisinin parasempatik sinir sisteminde inhibitör etkisi olduğuna dair artan yayınlar, 'sempatovagal çapraz iletişim' olarak adlandırılan bu mekanizmada görevli olan yolları bloke eden ajanlar geliştirilerek, kalp yetmezliği tedavisinde bir boşluğun kapatılmasına ışık tutmaktadır. Hayvan deneylerinde, sempatovagal çapraz iletişiminin bloke edilmesi ile ventrikül fonksiyonlarının olumlu yönde değiştiği saptanmıştır. Biz de çalışmamızda, sempatovagal çapraz iletişimin ana nörotransmitterleri olan nöropeptid Y ve galanin gibi peptidlerin kalp yetmezliği hastalarındaki düzeylerini saptayarak bunların kalp yetmezliği parametreleri ile ilişkisini değerlendirmeyi amaçladık. Bu çalışmaya sistolik kalp yetmezliği olan 57 hasta (12 kadın; ortalama yaş 64 ± 11,3) ile 30 sağlıklı kontrol (11 kadın; ortalama yaş 48,6± 11,8) dahil edildi. Tüm olguların demografik verileri kayıt edilip ayrıntılı ekokardiyografik incelemede kalp yetersizliğine yönelik sol atrial volum indeksi, sol ventriküler kitle indeksi, ejeksiyon fraksiyonu, sağ ve sol ventriküler performans indeksleri, sağ ventrikül TAPSE ölçümü ve E/e' ölçümü hesaplandı. Tüm olgulardan açlık venöz kan örnekleri alınarak bu örneklerden proBNP, copeptin, nöropeptid Y ve Galanin düzeyleri ELISA yöntemi ile çalışıldı. İstatistiksel analiz için PASW SPSS 20.0 analiz programı kullanıldı. Veriler Mann Whitney U testi ve bağımsız örneklem T testi ile karşılaştırıldı. Kategorik değişkenler için Ki kare testi kullanıldı. Biyomarkerların birbirleri ve ekokardiyografik parametreler ile korelasyon analizi için Spearman ve Pearson korelasyon analizi testi uygulandı. Kalp yetersizliği olan ve olmayan hastalar arasında, proBNP, copeptin ve nöropeptid Y düzeyleri açısından yapılan karşılaştırmada, KY hastalarında bu peptidlerin daha yüksek olduğu görüldü (proBNP kalp yetmezliğinde 2128,9 ± 1104,5, kontrol grubunda 212,6 ± 96.4 p<0,001; Copeptin kalp yetmezliğinde 139,8±65,5, kontrol grubunda 79,8±35,9, p<0,001; Nöropeptid Y kalp yetmezliğinde 872,3±280,7, kontrol grubunda 640,7±279, p=0,01). Galanin düzeylerinin ise kalp yetmezliği olan ve olmayan gruplarda anlamlı olarak farklı olmadığı saptandı (kalp yetmezliğinde 32,5±19,06, kontrol grubunda 31,9±18,4, p=0,9). Benzer şekilde proBNP, copeptin ve nöropeptid Y düzeylerinin kalp yetmezliği ekokardiyografik göstergeleri ile korele olduğu saptandı. Galanin ile ekokardiyografik parametreler arasında korelasyon yok idi; ancak galanin proBNP ve copeptin ile korele saptandı. Bu korelasyonların kalp yetmezliğinden bağımsız farklı patofizyolojik mekanizmalarla ilişkili olduğu düşünüldü. Sonuç olarak, proBNP, copeptin ve nöropeptid Y kalp yetersizliği olan hastalarda artmış olup ekokardiyografik kalp yetersizliği parametreleri ile de koreledir. Bu nöropeptid Y'nin kalp yetersizliği sempatovagal çapraz iletişimdeki rolünü kanıtlamaktadır. Ancak galanin kalp yetmezliğinde yüksek saptanmamıştır. Bu da galaninin bu bağlamdaki rolünu sorgulanmasına sebep olmaktadır. Bu konuda kesin bir çıkarım yapmadan önce daha fazla klinik çalışmaya ihtiyacımız vardır.

The accumulating data on the inhibitory effect of the stimulated sympathetic nervous system on parasympathetic transmission, so called sympathovagal crosstalk, have increased the research of novel therapies for the blockade of such communication. This can complete the missing parts of the heart failure treatment. In animal heart failure model, studies have proved the improvement in the ventricular function with the blockage of the sympathovagal crosstalk. In our study we aimed to determine the levels of galanin and neuropeptide y, the two main transmitters of sympatovagal crosstalk, and its association with the parameters of heart failure in patients with chronic heart failure. We have included 57 patients with heart failure (12 female, mean age 64± 11.3 years) and 30 healthy control subjects (11 female, mean age 48.6±11.8 years). The demographic data were recorded and a detailed echocardiographic examination was prefromed to determine the lefta atrial volume index, left ventricular mass index, ejection fraction, right and left ventricular performance indices, right ventricular TAPSE and E/e' for all subjects. Fasting blood samples were collected for the measurement of proBNP, copeptin, neuropeptide Y and galanin levels with ELISA method. The statistical analyses were performed using PASW SPSS 20.0 software. The data were compared by Mann Whithey U and Independent samples T test. The categorical variables were compared by chi square test. The correlation analyses between biomarkers and echocardiographic parameters were conducted bySpearmann and Pearson correlation analyses. When the patients with heart failure were compared with control subjects in terms of proBNP, copeptin and Neuropeptide Y, the levels of these peptides were significantlyelevated in heart failure patients. (2128.9 ± 1104.5 in heart failure vs 212.6 ± 96.4 in control p<0.001for proBNP; 139.8±65.5 in heart failure vs 79.8±35.9 in control, p<0,001for copeptin;872.3±280.7 in heart failure vs 640.7±279 in control, p=0,01 for neuropeptide Y). The levels of Galanin, on the other hand, were not significantly different between the heart failure and control groups. (32.5±19.06 in heart failure vs 31.9±18.4 in control subjects, p=0,9) Similarly, the levels of proBNP, copeptin and neuropeptide Y were significantly correlated with the echocardiographic markers of heart failure severity.There was no correlation between galanin and echocardiographic parameters but galanin was still correlated with proBNP and copeptin. This correlation reminds us a different pathogenetic mechanism involved between proBNP, copeptin and galanin. In conclusion, proBNP, copeptin and neuropeptide Y levels are increased and correlate with the echocardiographic parameters of heart failure severity. This proves the role of neuropeptide Y in sympathovagal crosstalk in heart failure. Nevertheless, the galanin was not increased in heart failure patients which results in questioning the role of galanin in heart failure. We need more clinical studies to draw conclusions regarding this issue.