PAUL ELUARD ŞİİRİNİN DERİNLİKLERİ: İNSANA VE YAŞAMA OLAN SONSUZ GÜVEN

Abstract

Gerçeküstücü Fransız şair Paul Eluard’ın şiir deneyiminin derinliklerini incelemeyi amaçlayan bu çalışmamızda her şeyden önce, bu deneyimin tüm yalın söylemine karşın derin bir felsefi anlayışa dayandığını, bununla birlikte gerek çağın tarihsel koşullarından gerekse şairin özel yaşamından kaynaklanan nedenlerle kendine özgü bir yol izlediğini tematik yöntemle ortaya koymaya çalışacağız. Paul Eluard şiirinin bu iç kurgusunun derinliklerine inildikçe, belirli bir “kopuş” ve “süreklilik” bağlamında ilginç bir diyalektik temele dayandığını görürüz. Bu karşılıklı değişim, dönüşüm ve oluşum sürecinde varlık “çizgisel” değil “çevrimsel, döngüsel” bir gelişim izlemektedir. Ancak bu karşıtların birlikteliğinde, temelde Eluard’da asıl olan “Doğal akış” dediğimiz ve yaşamın ve varlığın, her türlü müdahale dışında esenlik, kendilik, doğallık ve uyum içinde akışını izlemesidir. Varlığın birliğinin temel kuralı olan bu ilk gerçeklik o halde her şeyden önce var olmanın tüm düzeylerini ortaya koyan felsefi daha doğrusu ontolojik bir şeydir. Oluşum dünyasında varlığın ilişki sorunsalı temelde işlenmesi gereken bir konudur onun şiirinde. Bu açıdan Eluard özellikle iletişim kanallarını sürekli açık tutmaktan yanadır zira bu her şeyin bir parçası ya da kısmı olan varlığın bütünlüğünün bir göstergesidir. Eluard’a göre, tutarlı bir bütünlük içerisinde yeniden kurma ya da yeniden inşa etme sürecinde varoluş daha doğrusu insan varlığı her tür oluşun tek ve sonsuz nedenidir. Bu anlamda Eluard insana sonsuz bir güven duyar. İnsan anlayışının kavrayabildiği ve yaratabildiği her şey aynı damardan beslenir ve insanın kanıyla, bedeniyle ve kendisini çevreleyen dünyasıyla aynı özdekten gelir.

In this study, we aim to analyze the depth of French surrealist poet Paul Eluard’s poetry experience, and in frame of thematic method we try to reveal that that Eluard’s poetry is based on a deep philosophy contrary to its plain discourse and that it has a unique path rooted in both the historical conditions of the era and the poet’s private life. As we go deep into the internal structure of Eluard’s poetry, we see that it is based on an interesting dialectical basis in the context of “disengagement” and “continuity”. In this process of mutual change, the transformation and formation of the being has not “linear” but “circular” process. However, in this association of opposites, what really matters in Eluard is the “natural flow” which can be defined as healthy, entitative, natural and harmonic flow of life and the being freed from any kind of interference. The primary fact, which is the main law of the unity of the being, is then philosophical that exposes all levels of being before everything, in other words it is ontological. Problematic relation of the being in formation world is a main subject in Eluard’s poetry. Thus, Eluard is in favor of keeping all communication channels open, yet it is a sign of integrity of the being which is a part of everything. According to Eluard, the process of reconstitution or reconstruction in consistent integrity is the only and eternal reason of existence, more precisely human existence. In this sense Eluard has an endless faith in humanity. Every other thing that is comprehended and created by human consciousness is nourished by the same vein and human- with his flesh and blood- originates from the same substance with the world itself.